Een mooie dag

Het is een mooie dag. Zo'n 110 kilometer achter de pedalen en het zouden er eerst nog meer worden ook.

Het ging goed; het ging heerlijk. De eerste 20 kilometer waren zelfs vlak, echt vlak, zodat alleen mijn 'nederlandse' spieren het werk hoefden te doen. Fietsend langs een fjord tussen de groene weides, besneeuwde toppen en het lichtblauwe water. Het is een onbeschrijflijk pure wereld hier en op een of andere wijze zorgt dat ook voor pure gedachten en gevoelens...

De tocht bleef mooi, af en toe klimmen, soms storm tegen (hoe koel en zuiver voelt de wind die vanaf de gletsjer blaast), maar met een gemiddelde van bijna 19km per uur was ik best tevree.

Om een uur of vier had ik er zo'n 90 kilometer opzitten. De vraag was; wat te doen? Hier (in Balkastadir) stond een 'leuke' accommodatie en het kon nog wel een 60 kilometer duren voordat ik weer wat tegen zou kunnen komen. Aan de andere kant; wild kamperen was ook een optie. Ik had voldoende eten mee; het was nog zo vroeg; voelde me heerlijk en om nu al niets te doen; daar had ik ook geen zin in...

Ik besloot door te fietsen. Het bleek klimmen te worden, zo vertelde een bord aan de kant van de weg. De Holtaforduheidi (de pas) duurt 37 kilometer en in hoogte mocht ik nog een 400 meter overbruggen.

Het ging goed. Het gevecht tussen de fries, de kale berg en het zwarte elastiek was begonnen. Echt twijfel over de afloop was er niet.

En toen ging de telefoon. Het was Jente. Of ik Floor even op haar mobieltje (net nieuw; speciaal voor het kamp waar ze nu is gekregen) terug wilde bellen. Ik zet mijn fiets langs de kant van de weg. Bel met Floor en zuig haar enthousiaste verhalen naar binnen. "en weet je papa, ik heb vandaag een hele mooie stuiterbal gekocht, met mijn naam erin. Mooi he. Maar ik heb nog genoeg geld over voor de andere dagen hoor. Ik mis je papa, we bellen weer snel he..."...

En dan... In deze pure wereld. Zomaar, plotseling op deze kale steile berg. Pure tranen biggelen over mijn wangen naar beneden en stoppen dat willen ze niet....

Voordat ik weg ging had ik het er met Lenie over. Maar wat als ik nu in slecht weer zit; wind tegen en ik moet nog een heel eind. Wat dan ? Lenie gaf me een onthutsend simpel en waar antwoord. "dan draai je je fiets om en fiets je terug". Dat heb ik vandaag gedaan. Ik lig nu op bed in een accommodatie waar ik het eerst nog te vroeg voor vond.

Het is goed; het was en is een mooie dag. Een dag waarop ik heel puur besef hoeveel ik van Lenie, Jente, Floor houd.

Phew!!!