De reis was de bestemming

Vanmorgen op de fiets; redelijk weer en de geplande tocht van Djupivogur naar Breiddalsvik is een 70 km lang. Goed te doen dus. Ik was een paar kilometer op pad en toen wist ik het: eigenlijk is de reis -zoals de reis was- over. Ik zag op een bord "Egilsstadir 167km" staan en toen plop; klaar; over.

'Als ik daar ben, dan ben ik rond....'

De reis was opeens niet meer de bestemming; Egilsstadir was de bestemming.

Ik ging anders fietsen. Ik moest de Berufjordur rond en het begon me opeens te ergeren dat dit fjord 44 kilometer lang was en dat ik na die inspanning hemelsbreed nog geen 1 km van mijn vertrekplaats verwijderd was (zie foto; genomen na 44km).

Ik baalde er opeens van dat ik weg 939 niet kon nemen; bij die afslag stond Egilsstadir 68 km; via de ringweg was het vanaf daar nog 145km. Maar een gravelweg met stijgingspercentages van 17%, das onzin voor mij natuurlijk. Maar daar ging het niet om: het bizarre was/is gewoon dat mijn gedachten zo omgeslagen zijn.

Misschien laat het zich vergelijken met een heerlijke maaltijd of zo.

Ik heb zo genoten; genoten van het aroma; de geuren; de smaak; genoten van elke hap en elk moment zo naar binnen gezogen. Zo dat nu, nu de bodem van het bord te zien is, het alleen nog een kwestie is van 'je bord leegeten'.

Ik zit nu in Breiddalsvik, het miezert buiten een beetje. Morgen de laatste etappe naar Egilsstadir en dan is mijn bord leeg. Daar moet ik maar even de tijd nemen; wil ik nog een toetje en wat voor toetje wil ik dan? Ik heb het nog aan tijd; maar zucht...ik ben al zo heerlijk verzadigd; de maaltijd was al zo gevarrierd, zo onvoorspelbaar en zo heerlijk. Wat wil een mens nog meer.

En opeens ging het snel, bijna te snel.

Woensdag kon ik een lift naar Egilsstadir krijgen met een timmerman. Ik heb deze lift met drie profielloze wielen omarmt omdat in het laatste stukkie (Breiddalvik - Egilsstadir) zo'n 25 kilometer niet geasfalteerde klim inbegrepen zit. Voor mij dus waarschijnlijk 20 kilometer lopen. Het alternatief was een donkere tunnel van 6 kilometer. Dus; die timmerman vond ik zo gek nog niet....

Loopvlak van mijn band na 1700km IJsland

Donderdagochtend met Iceland Air gebeld; of ik mijn vlucht kon verplaatsen. Ja dat kon, maar dan wel naar vrijdagochtend. Verder waren er op dat moment geen mogelijkheden. Tjee, dit ging wel heel snel; het zou betekenen dat ik 24 uur later in Nederland zou staan. Maar anders was het nog tien dagen wachten. Tijd om na te denken over een toetje werd me niet gegeven. "Dan maar geen toetje", dacht ik en bevestigde een beetje confuus de vlucht voor de volgende ochtend. Nu mijn fiets nog weg en dan vervoer naar Keflavik (het vliegveld) regelen.

De fiets ging vrij snel. Het kantoor van Samskip lag vlak achter de camping. Ik besloot een auto te huren om naar Keflavik te rijden. Vliegen vanaf hier kon ook, maar dat zou me echt te snel gaan. Nu had ik - voor mijn gevoel - in elk geval nog 750km mooi IJsland voor de boeg alvorens het vliegtuig in te stappen.

Om 11:30 uur donderdagochtend kon ik in 'mijn' toyota yaris instappen om via de noordelijke ringweg naar Keflavik te rijden. Ik vond het leuk om via die route afscheid te nemen. Het was dezelfde weg als waarover ik gefietst had. Een paar keer zelfs een beetje bewondering voor mezelf gehad (even maar hoor ) "tjee, knap...dat was een steile klim"....

Soms voelde de rit een beetje als een tijdmachine. De eerste 56 kilometers van de reis waren precies drie weken geleden. De laatste kilometers (de afslag naar het fjord waar het zo stormde) nog geen twee weken geleden. Maar elke kilometer was mooi en vol herinnering.

Vrijdagochtend om 6:00 uur inchecken; om 8:00 uur vliegen en om 13:30 uur op Schiphol (twee uur tijdsverschil). De familie wist nog van niets, omdat ik niet wilde dat zij zich druk gingen maken om me op te halen van het vliegveld of zo. Daarnaast vond ik het wel een leuke verassing. Om 17:30 uur was ik in Sneek. Lekker onder de eigen douche en even heerlijk achter mijn eigen PC (ooooh.... wat had ik zin in een sjekkie). 's avonds Lenie gevraagd of ze me van de boot wilde halen. En dus zit ik sinds zaterdag lekker op Midsland Terschelling.

Ik heb geen spijt van mijn vroegtijdige vertrek. IJsland was geweldig; nog mooier en intenser dan ik van te voren had gedacht. Bijna 1700 km van dat land opgezogen; zucht... Zo mooi, zo ontroerend puur.

Zojuist slippers wezen kopen met mijn dochter. Heerlijk toch.....