Slippende wielen

Gisteren 130 km gefietst, dat lijkt niet eens zo gek veel, maar ik weet nu dat de kilometers op IJsland anders zijn.

Het ging geweldig; prachtig en super zelfs, maar na die 130km voelde het als het volbrengen van de Elfstedentocht in Friesland.

Inmiddels zit ik zit in Myvatn; en daar hebben ze zo'n Blue Lagoon zwembad. Omdat ik aldaar tot middernacht in het heerlijk warme grijs blauwe helende water heb liggen dobberen; genietend van een soort van zonsondergang die niet door wilde zetten; verwacht ik van niemand enige vorm van meelij.

Maar goed. Even terug naar gister. Ik had op de kaart thuis al een paar keer gezien dat een stukje ringweg nog niet geasfalteerd was. Ik vond dit vreemd; “waarom is nu juist dat stuk overgeslagen, of zou de kaart gewoon niet kloppen. En in 2008; dan zal het toch wel geasfalteerd zijn”

Nou... Het was dus niet goed. Een klim van een kilometer of vijf; 400 meter stijgen en geen asfalt maar een vrij zachte modderige weg van zand en lava. Dat betekende in elk geval zeer langzaam en behoedzaam trappen, anders gleed het achterwiel zonder enige grip weg. Na een uur fietsen had ik 8,7 kilometer afgelegd. Ik hoefde er nog maar 122 en eigenlijk was ik na dat uurtje al wel door een groot deel van mijn energievoorraad heen.


De tocht verder was geweldig. Het landschap steeds wisselend; steeds zo puur. Het klinkt wellicht een beetje gek: ik ben een paar keer gestopt, met een brok in mijn keel. “Wat ben ik bevoorrecht dat ik dit mag zien; ervaren en meemaken...”

Soms reed ik over de maan; soms langs watervallen en af en toe zelfs langs geothermische (heet dat zo?) bronnen. 130km; zo afwisselend dat het ook qua - onvergetelijke - indrukken veel was.

De wereld hier; woest en ledig, maar altijd zo onroerend schoon...

Ik kreeg een aantal reacties binnen op een bericht van mij op deze site van enkele dagen geleden. Een aantal van mijn lezers vroegen zich bezorgd af waarom ik er voor koos om 130 kilometer op een dag te fietsen als dat eigenlijk te veel is voor een mooie IJslandse dag....

Wel het antwoord is wellicht even simpel als schokkend.

"Neemt men de ringweg in westelijke richting vanuit Sköldólfsstadir, dan ligt het eerste bewoonde huis aan die ringweg 130 kilometer verderop in Reykjahlid....(aan je rechterhand trouwens)"

Maar dank voor de zorgen...