U bevindt zich hier: Startpagina » Het reisverslag » IJsland

Klimmen

Dinsdag, 8. Juli 2008 - 22:09 Uur


Als Friezen konden klimmen, had God ze vast wel een berg gegeven....


"de tocht van Akureyri naar Varmahlid kent niet te veel hoogtepunten", zo schrijft Willem van Blijderveen in zijn prima gids over IJsland. Even verder eindigt hij met:" Oxnadalsheidi heet de vallei die het Orxnadal en het Nordurardal met elkaar verbindt. De weg bereikt hier een hoogte van 450 meter."
Zucht, dacht ik. 100 kilometer fietsen en dan weer meer stijgen dan in Nederland mogelijk is. Houdt dan nooit een keer op hier.... Maar het ging lekker. Ik had voor het eerst mijn Gps met hoogtemeter maar eens aangezet om te kijken hoe het nu eigenlijk ging met dat klimmen. Ach, eigenlijk best wel goed. Wat ik verwacht had - want zo was ik gister het Fjord binnengereden - na een paar kilometer een stevige klim, en daarna een tijdje wat kalmer aan.

Mijn verwachting klopte mooi. In een vrij korte tijd werd er geklommen naar een 120 meter en daarna ging het heel mooi en heel gestaag omhoog. "Hier hou ik wel van" hoorde ik mezelf fluiten, genietend van de bergen, de vogels en de bloemen rondom.

De weg lag mooi langs een rivier die naar beneden kroop en ik kroop dus langzaam maar gestaag naar boven; naar een 240 meter. Prima, dit is wel te doen. De zon trok het wolkendek open waardoor de hoge toppen (tot iets van 1200m) zichtbaar werden en ik dacht "Ach, Willem, nog maar 200 meter klimmen en deze hebben we ook weer gehad...."

De weg begon stijler te worden en ik gooide er nog maar eens wat druivesuiker tegenaan. 200 meter klimmen, dat is te doen. En toen; iets wat er zelden langs de kant van de weg staat, een bord met informatie over de bergpas:

Oxnadalsheidi lengte 14km, maximale hoogte 540m

Grrr... Willem (als niet fietser, natuurlijk) had de 5 en de 4 omgedraaid in zijn boek. En dat is zeker voor het humeur een heleboel.

Het stijgingspercentage loog er ook niet om. Uiteindelijk was het 3200 meter klimmen om 315 meter hoogteverschil te overbruggen. Een 10% dus. En dat - zo is mijn alleweder mening - is veel; heeeeel veel. IJslanders geloven in trollen; ik geloof in onzichtbaar elastiek en weet zelfs hoe het eruit ziet en wat het doet.

Onzichtbaar elastiek is zwart van kleur en gemaakt van oude dikke fietsbinnenbanden. Van dat spul waar ook een goede ouderwetse katapult van gemaakt is. Het zet zich automatisch vast op het laagste punt van het dal; slaat haar armen om een fietser heen (of in mijn geval rond de alleweder) en begint dan langzaam - maar heel zeker - te trekken.

Als fietser merk je het bij elke meter; bij elke trap: de fiets; de bagage; alles behalve jezelf wil naar beneden. Gewoon terug.....

Lekker achteruitgetrokken worden door het onzichtbare elastiek. Nee, niets omhoog; wat een onzin; naar benee; snel gemakkelijk en zonder kracht. 40 kilo fiets, 25 kilo bagage; ze willen alles, als het maar niet omhoog is.Ik heb dan ook nog geen echte manier ontdekt om ' kalm aan ' te klimmen. Op een gegeven ogenblik is het simpel; of je trapt door of je rolt terug.

De enige manier om kalm aan te klimmen is regelmatig te stoppen. Gewoon de rem erop. En dan heeft de Alleweder een groot voordeel. Je kunt ontspannen blijven zitten zonder om te vallen. Het elastiek blijft ook dan trekken; totdat je boven op de top bent. Dan zet het zich plosteling vast op het laagste punt van het volgende dal; en schiet het je binnen vijf minuten meer dan 5 kilometer verderop in de natuur.

Blijderveen wist ook nog te melden dat er op de top van de Hraundrangi (1075m) een kist met geld verstopt ligt. Ik -als fries- laat het daar mooi liggen.