Een stalen draadje

In mei, vlak voordat ik een weekje ging ' oefenen' heb ik mijn fiets laten nakijken bij de bouwer in Dronten. In het voorwiel kwamen nieuwe spaken en in verband met de naafversnelling een heel nieuw achterwiel. Ik kreeg wat reservespaken voor het voorwiel mee. Ik vroeg de aardige "fietsenmaker" of ik geen reservespaken voor het achterwiel mee moest.

Hij keek me aan met een blik van 'nou, die kan beter een reservefiets meenemen als je het mij vraagt', maar antwoordde beleefd. "Nee joh, die gaan echt niet stuk".
Zo'n 10 weken later. Ik stel mijn achterwiel iets bij (de rem slipt constant iets aan) en zie dat een spaak van het achterwiel er zielig en gebroken bijhangt. "Als je een gebroken spaak hebt, vervang hem dan meteen, anders gaat de rest er achter aan", zo was mij geleerd.

Selfoss (het dorp waar ik sliep) heeft een fietsenwinkel! Een van de wellicht 4 of 5 op geheel IJsland. En wonder boven wonder..... Hij had mijn maat spaken! Ze er in zetten wilde hij niet. Zo'n rare fiets; daar begon hij niet aan. Dus dat heb ik zelf gedaan. Nu 80 km later; ze zitten nog steeds; er is geen een meer geknapt en ik heb 5 reserve spaken mee.

Toch - zo voelde het - hing mijn reis even aan een stalen draadje.

En daar zit je dan opeens. Na 1907 kilometer fietsen. De plek die eigenlijk de oorzaak is dat ik hier ben: Seljalandsfoss. Gewoon een van de vele watervallen hier op IJsland; maar voor mij is hij heel bijzonder. De waterval is niet ongelooflijk hoog, heeft ook niet de meest brede straal die je je kunt voorstellen maar hij heeft iets anders: je kunt achter de waterstraal langslopen.

Vier jaar geleden - toen Lenie en ik hier voor het eerst waren - liepen we achter de waterval langs en voelden samen hoe bijzonder dit was. We waren gast, op bezoek bij oermoeder natuur, en zij trakteerde ons. We hadden die dag in November een geweldige gids met zo'n 4wheel drive gehuurd. Hij liet ons ervaren wat IJsland aan natuur te bieden heeft; het ruige kale Thorsmorsk (hier vlak achter; voor mij niet te komen nu), 's avonds het Noorderlicht en dus deze waterval.

"Als ik elk jaar... heel even... gewoon dit kleine rondje... achter de waterval mag doen... dan heb ik niets anders meer nodig".

Toen was de waterval voor ons alleen. Vorig jaar in mei met de kids was de waterval voor ons vieren. Nu stoppen er bussen en lopen er tientallen mensen over 'ons' paadje. Maakt niet uit; integendeel. De innerlijke rust (of zo iets) die dat rare rondje achter de waterval brengt; dat gun ik iedereen, daar wordt de wereld alleen maar mooier van.

En ik... Ik typ dit stukje zomaar met uitzicht op de waterval. Die voor vanavond en morgenochtend gewoon stiekum 'mijn' waterval is. De tent staat zo dat het eerste wat ik zie morgenochtend.... Inderdaad. En ik denk dat ik het niet eens erg vind als ik vannacht mijn bed uit moet.

Tjee.... Wat kun je toch gelukkig zijn